Stigantus

Stigantus (Anglosaxonice Stigand, Stigant; mortuus ut videtur 21 aut 22 Februarii 1072) fuit divitissimus ecclesiasticus Anglosaxonicus in Anglia ante Victoriam Normannicam, qui Archiepiscopus Cantuariensis creatus est.

Die natalis ignotus est, sed ante 1020 munera magistri sacelli et consultoris regalis sustinebat. Episcopus Elmhamiae (Nordovici) anno 1043, deinde Episcopus Wintoniensis (Ventae Belgarum), et anno 1052 Archiepiscopus Cantuariensis creatus est. Consiliarius fuit nonnullis hominibus domuum regalium Anglosaxonicae et Normannicae Anglicae, sex reges continuos servans. A nonnullis autem papis excommunicatus propter pluralismum ad binas sedes (Vintoniam et Cantuariam) eodem temporis attingentem, officio ad ultimum die 11 Aprilis 1070 motus est, suis possessionibus divitiisque a Gulielmo Conquaestore publicatis. In carcerem Wintoniae coniectus est, ubi obiit libertate non recuperata. Reliquiae in Monasterio Vetere^[1] apud Westmonasterium sepultae sunt.

Stigantus Regi Cnutoni Magno cappellanus in re fundata regali Ashingdoniae anno 1020, et tum consiliarius fuit. Munus consiliarii Haroldo I et Hardecnuto sustinebat, filiis Cnutonis regnantibus. Cum etiam Eduardus Confessor, privignus Cnutonis, Hardecnuto succederet, Stigantus ut videtur antistes et principalis administrator Anglicus factus est. Scriptores monastici eiusdem temporis Stigantum pecuniae et terrarum ex ecclesia expressarum accusabant, atque adeo ante 1066 sola praedia praediis Stiganti pretiosoria fuerunt praedia regalia et praedia regis Haroldi II.